Bütün yükü Taşıyorum-hastalığı

Lise çağlarındaki bir çok insanın içinde bulunduğu düşünce akımı:

Dünya'nın en büyük sıkıntısını ben çekiyorum. 

İnsanlar beni anlamıyor meselesi. 

Bazen demek istiyorum, 

daha sen küçüksün, 

büyüyeceksin

 ve

 daha büyük acılar çekeceksin. 

Acı çektikçe de daha çok büyüyeceksin diye. 

Ah bilsem işe yarayacağını diyeceğim ama bu sefer de anlaşılmıyorum düşüncesine kapılıyor bizim zamanın gençleri. 

Onlara ulaşabilmek için yargılamamak önemli bir kavram. 

Ulaştıktan sonra hastalıklı yargılar konusunda danışmanlık yapmak da etkili bir teknik. 

Rehberliğime geri döndüm artık ve bu durum beni mutlu ediyor.
Endişelerim de yok değil. 6 ay idareci olduktan sonra rehberliğe geri dönmek benim için endişe vericiydi. Neden mi? Şöyle açıklayayım: Rehber Öğretmen gözüyle bakıldığında görülen öğrenci ile İdareci gözüyle bakıldığında görülen öğrenci aynı olmuyor. İdareci olunca öğrencilerin uyumlu olmalarını düzeni bozmamalarını istersin. Rehber öğretmen olunca da herkesin kendi olmasını, kuralların kişilerden önemsiz olduğunu,bireyselliğin önemli olduğunu savunursun.

6 aylık bir aradan sonra bu nefesi almak ve işimi hatırlamak ise meyve salatasındaki kivi gibi :) 

Hafif ekşi ve enfes bir lezzet 

:)

-----------

Sizin hayatınızda son zamanlarda ne değişti?