Güneş huzur getir bana

Korkulardan bahsetmek istiyorum. Hani şu ondan kaçtıkça daha çok korkmaya mahkum kaldığımız korkular. Kafamızda büyüttüğümüz o fasulye tohumları gerçek hayatta gökyüzüne kadar büyümüyor. Hatta kimi çeşit fasulyeler çubuğa bile tırmanamıyor :) Korkularımız da öyle bence. Bizi hasta eden, yataklara düşüren kimi zaman sadece korkularımız oluyor. Bazı zamanlar karanlık beni korkutur, işte o anlarda kasıtlı olarak karanlığa doğru yürüdüğümü bilirim. Siz de deneyin bence. Zaten gözümüzün yapısı sayesinde ışık olan yerden karanlığa baktığımızda hiçbir şey göremezken. O karanlığın içine girdiğimizde bir süre sonra etrafı görebildiğimizi fark ederiz. Şehir yerlerinde bu durum böyledir. Köylük yerlerde o derece zifiri karanlıklar vardır ki, karanlığa dalsanız bile yine de hiçbir şey göremezsiniz. Bunun sebebi gözünüze kırılarak gelen ışığın en minimum derecede olmasından dolayıdır. İş karanlığa nasıl geldi bilmiyorum. :) Konumuz korkuydu değil mi? 

Günlük hayatta yer eden bir korku türünden bahsetmek istiyorum. "Ben bunu söylersem karşımdaki ne tepki verir." korkusu. Şimdi cümleye böyle başlayınca bu sıkıntıyı çözmüş biri gibi gözükebilirim ama hala çözmüş değilim. Ama daha yeni böyle bir tecrübeye de sahip olduğum için yazma ihtiyacı hissettim. Günlerdir kafamın içinde dolaşan, söylemeye cesaret edemediğim cümlelerin, öylesine bir zamanda söylenilmesi gerekti. Söyledikten sonra, o korkularım bir anda kayboldu ve üstelik o  kafamda büyüttüğüm tepkilerle de karşılaşmadım. Şimdi rahatladım mı hem de nasıl. Ama günlerdir henüz olmamış bir şey yüzünden, sırf olabilme ihtimali olan bir şey yüzünden ne kadar da ızdırap çekmişim. 

Hayatta her şeyin olma ihtimali var. Bunlardan bazıları aklımıza gelip bize acı verebiliyor. Ve bizler ihtimalleri düşünüp acı çekiyoruz. Böyle yazınca ne kadar da komik geliyor mesele ama yaşarken bunu düşünemiyor insan. 

Keşke düşünebilse, keşke düşünebilsem.