Başlık çok ilginç biliyorum.
Neden mi böyle bir başlık attım?
Şöyle düşünün çocuğu ağlayan bir anne bu duruma karşı tepkisiz kalıyorsa bu anneye vicdansız diyebilir miyiz?
Bence diyemeyiz.
Çocukların, gençlerin, insanların bir şeyler öğrenebilmeleri için bazen acı çekmeleri gerekmektedir. Ben öyle düşünüyorum.
Yediğiniz ilk dost kazığını düşünün, o zamanlar ne kadar da çok dostunuz vardır di mi?
Sonra herkesin dost olmayacağını öğrenirsiniz.
Parasız kaldığınız bir günü düşünün.
Parayı yarını düşünmeden harcamamanız gerektiğini öğrenirsiniz.
Hayat bir yol, bu yolda ilerlerken belli bir kişi oluyoruz, kişilik oluşturuyoruz.
Yalnız kaldığımızda nerede hata yaptığımızı düşünüyoruz, çünkü burada bir acı var.
Tabi bazen bulunmuyor da o soruların cevabı.
Sonra biri geliyor
"Bak sen böyle davrandığın için artık senin yanında değilim."
Ne acı di mi?
Üzücü bir durum.
Sonra ne oluyor peki?
Öğreniyoruz...
Ne zamana kadar.
Her şeyi bildiğimizi sandığımız güne kadar, tek haklının biz olduğumuzu sandığımız güne kadar.
En çok o zaman hata yaparız.
İnsanlar işaret verirler
"Bak yanlış yapıyorsun."
Ama biz bunu duyduğumuzda da buluruz bir kılıf.
Çünkü biz artık her şeyi doğru yapıyoruz.(!)
Ağaç yaşken eğilir.
Evet.
Hep yaş kalmamız dileğiyle...
Ta ki! Hakikati bulana kadar.
Amin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder