Sabahları yataktan kalkmak istemiyorum.
Okula gelmek istemiyorum.
Okula gelince hiçbir şey yapmak istemiyorum.
Öğle aralarını, teneffüsleri ve son zilin çalmasını dört gözle bekliyorum.
Kimseyle konuşmak görüşmek istemiyorum.
Pazar akşamları içimi dert kaplıyor.
Böyle bir şey mi bilmiyorum ama.
İşte ben tam da böyle bir durumdayım.
Üstelik bu iki aydır var.
Ne yapsam ne etsem bilemiyorum.
Kapana kısılmış gibi hissediyorum.
Bu durumu aşmak için ne yapabilirim?
Bilen varsa benimle paylaşırsa çok mutlu olurum.
Hadi kalın sağlıcakla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder