Bir şeyler yazmaya başlamanın en zor yanı o ilk kelimeyi yazmak sanırım.
Kafamın içinde koca bir güruh varken başlayacağım noktayı bulamayınca kendini ifade etme, yazma işi de yalan oluyor sanki.
Böyle klavyenin başına geçince kelimelerle oynayasım geliyor.
Kendimi yazar moduna sokmak istiyorum gibi oluyor.
Devrik cümleler kurup, gerçekte kullanmadığım kelimeleri yazasım geliyor.
Sonuçta bir şey yazıyorum di mi?
Değil aslında,
İnanılmaz bir içerik üretme furyası var.
Herkes fotoğrafçı, herkes kameraman herkes yazar olmuş.
Bütün bunların yanında benim kırık kelimelerim kime niye ulaşsın ya da dokunsun di mi?
Amacım birileri okusun, popüler olayım olursa o iş tutmaz.
Yazmak zevk vermez, okuyan zevk almaz.
Okuyan :)
Hani nerede?
Şen ve şakrak, gerçek mi maske mi?
Gerçek olsun isterim, içim içime sığmasın neşem taşsın isterim.
Şimdiki hayat düzeninde bunu mümkün kılmak zor.
İmkansız değil biliyorum ama zor.
Melese bakış açısında, gelene gözüm başım üstünde yerin var demekte.
İnsan arada üzülmeli, ağlamalı.
Yanlış bir şeyler yaptığımın yoksa nasıl farkına varırım?
Bilinç akışı böyle bir şey mi?
Benimki böyle bir şey sanırım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder