Arkadaşlıklarla İlgili

Normal demek toplumun çoğunluğu gibi olmak demek bence. 

Bunu havalı bir şey olsun diye demiyorum, ya da kendimi çok farklı gördüğüm için falan da demiyorum. 

Bunu diyorum çünkü insanların 

"Normal İnsan"

 dedikleri biri olmak için ciddi anlamda çaba harcıyorum. 

Her gün okula giderken

-özellikle bu aralar- 

kendime telkinlerde bulunuyorum. 

"Bak kızım! İnsanları izle! Onlar nasıl davranıyorsa sen de öyle davran!" 

diyorum. 

Ama gel gör ki bu telkinleri unuttuğum noktada yine insanların o göz devirici bakışlarıyla karşılaşıyorum.

 Bu aralar kendimi yalnız hissediyorum. 

Sanki hiç arkadaşım yokmuş. 

Herkes arkadaş olmuş sadece beni dışlamışlar gibi hissediyorum. 

Geçen yıllarda buradaki en yakın arkadaşımla kavga etmiştik. 

O kavga gününde de fark etmiştim bunu. 

O arkadaşlık bitmişti. 

Ne kadar istesem de o arkadaşıma karşı nefret ya da sevgiye dair bir şey hissedemiyordum. 

Ve her zamanki gibi bu arkadaşlığım da bitti. 

Geçen hafta sonu düğünü olmuş. 

Çağrılmadım 

:(

Aslında çok şaşılacak bir durum değil bu biliyorum ama onun düğününde olmamak beni çok üzdü. 

Her ne kadar üzülmemiş, kafama takmamış gibi davransam da öyle. 

Gece rüyalarıma girmeye ve beni üzmeye devam ediyor bu durum. 

Öyle yazmak istedim. 

Bu mesele kafamda döndükçe başıma ağrılar girmeye başladı. 

En azından, evet kalbim çok kırıldı. 

Gerçekten çok üzüldüm. 

Dışlanmış hissettim. 

Arkadaşsız kalmış gibi hissettim. 

Evet. 

Kimsenin beni sevmediğini yine düşünüyorum. 

Demek istiyorum.

Ah! 

Ben galiba o NORMAL insan olamayacağım. 

:(